To mały, płaski owad żywiący się krwią, głównie ludzką. Dorosłe osobniki pluskwy ludzkiej mają owalny kształt, osiągają około 5-7 mm długości i są brązowo czerwone po nakarmieniu. Pluskwy są nocnymi szkodnikami, co oznacza, że najaktywniejsze są w nocy, kiedy ich gospodarze śpią. Pluskwy nie przenoszą chorób na ludzi, ale ich ukąszenia mogą powodować swędzenie, zaczerwienienie i niekiedy reakcje alergiczne.
Mykoplazmy to mikroskopijne bakterie pozbawione ścian komórkowych, które stanowią istotne wyzwanie dla hodowców drobiu. Jedną z najbardziej dotkliwych chorób wywoływanych przez te patogeny jest mykoplazmoza, związana głównie z konsekwencjami dla produkcji drobiarskiej. W niniejszym artykule dokładniej przyjrzymy się mykoplazmozie, omawiając szczegóły dotyczące rozwoju choroby, jej objawów, metod leczenia i kompleksowych strategii zapobiegawczych.
Ptasia grypa (Influenza ptaków) to choroba zakaźna, która kojarzona jest przede wszystkim z chorobą drobiu najmniej odpornego na patogeny tej infekcji. Ptasia grypa to poważne zagrożenie dla hodowców drobiu, które powoduje ogromne straty ekonomiczne na fermach dotkniętych wirusem. Wpływa to również na sytuację ekonomiczną branży drobiarskiej oraz wzrost cen mięsa. Wirus ptasiej grypy jest jednym z najlepiej rozpoznanych wirusów, ponieważ rozpoznano już kilkanaście podtypów (N i H) oraz około 140 szczepów. Do najgroźniejszych zalicza się szczepy H5 i H7 o dużej patogeniczności, które skutkują wysoką śmiertelnością u drobiu hodowlanego.
Wirus ptasiej grypy może bytować w zbiornikach wodnych, w których przebywa zakażone ptactwo. Influenza drobiu w optymalnych warunkach ( temperaturze 22 ⁰C) zachowuje właściwości zakaźne nawet przez 30 dni. Natomiast patogeny giną dopiero w 70 ⁰C, na przykład w trakcie gotowania lub pieczenia.
Ze względu na, to że ptasia grypa może przenieść się również na inne gatunki zwierząt oraz na ludzi. Ptasia grypa zaliczana jest do grupy zoonoz, czyli do grupy chorób odzwierzęcych. Badacze wyróżniają aż 4 typy antygenowe wirusa ptasiej grypy:
Największy potencjał epidemiologiczny ma Typ A i B, które stanowią największe niebezpieczeństwo zarówno dla zwierząt jak i ludzi.
Wszoły u kur potocznie nazywane przez hodowców wszami kurzymi, stanowią powszechny problem wśród hodowców drobiu, wymagając skutecznych działań w celu ochrony zdrowia i dobrostanu ptaków. W tym obszernym przewodniku przyjrzymy się szczegółowo wszom kurzym, rozpoczynając od ich budowy i cyklu życiowego, a kończąc na zróżnicowanych metodach zwalczania tego uciążliwego pasożyta.
Wszoły, znane także jako Mallophaga, to bezskrzydłe owady pasożytnicze, przystosowane są do pasożytniczego trybu życia. Bytują one na skórze i sierści zwierząt zarówno na ptakach, jak i na ssakach. Wszy kurze nie pasożytują na człowieku. Pasożyty te najczęściej spotykane są przez hodowców drobiu, ponieważ owady te upodobały sobie w szczególności drób. Dość często wszoły nazywane są piórojadami i sierściojadami.
Długość ich ciała waha się od 0,35 do 10 mm, są grzbietowo-brzusznie spłaszczone, wydłużone lub owalne i pokryte włoskami oskórkowymi. Posiadają one dość dużą i szeroką głowę, małe oczy i aparat gębowy, którym pobierają kęsy piór, naskórka i płynów ustrojowych. Odnóża wszoł zakończone są jednym lub dwoma pazurkami, które służą do podtrzymywania się na żywicielu. Warto pamiętać, że dorosłe pasożyty są szare, żółte lub czarne.
Wszy pasożytują na ptakach, żywiąc się piórami, komórkami naskórka i krwią. Cykl życiowy wszoła obejmuje stadium jaja (gnidy), nimfy i osobniki dorosłe. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów, wszoły mogą znacząco wpływać na zdrowie ptaków i ogólną wydajność hodowli drobiu.
Od 7 września do 6 października 2023 r. otwarty będzie nabór wniosków na inwestycje mające na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń (ASF).
Choroby zwierząt gospodarskich to nie tylko zagrożenie dla zdrowia naszych podopiecznych, ale także dla całej branży hodowlanej. Jedną z najbardziej niebezpiecznych i destrukcyjnych chorób jest Afrykański Pomór Świń, czyli ASF. Walka z Afrykańskim Pomorem Świń (ASF) to priorytet dla każdego hodowcy trzody chlewnej i właściciela gospodarstwa. Jednak, aby skutecznie przeciwdziałać rozprzestrzenianiu się tej groźnej choroby, potrzebujemy nie tylko zaangażowania, ale także wsparcia finansowego. Dofinansowanie przeciwko ASF to kluczowa szansa na zabezpieczenie swojego gospodarstwa i hodowli przed tym niebezpieczeństwem. Walka z nim wymaga nie tylko dbałości o higienę, lecz także innowacyjnych rozwiązań, takich jak bramy dezynfekcyjne. Dofinansowanie przeciwko ASF to szansa na zabezpieczenie swojego gospodarstwa i hodowli, a także na rozwinięcie swojego biznesu. W tym artykule dowiemy się, jakie możliwości dostępne są dzięki tym dopłatom oraz jak możemy wykorzystać je na rzecz bezpieczeństwa naszych zwierząt i biznesu.
Hodowla zwierząt gospodarskich często wiąże się z obecnością uporczywych much i innych owadów. Wraz ze wzrostem wiosennych temperatur problem narasta i trwa aż do jesieni. W oborach, chlewniach oraz stajniach panują niemalże idealne warunki rozmnażania i żerowania much - jest wilgotno, ciepło, a pożywienia jest pod dostatkiem. Obecność much w budynkach gospodarskich niekorzystnie wpływa na hodowlę zwierząt. Muchy są nosicielami wielu chorób. Mają zdolność do przenoszenia patogenów - chorób grzybiczych, wirusów oraz bakterii. Dziennie są w stanie przemieszczać się do 10 km roznosząc patogeny nie tylko wśród stada, ale również pomiędzy sąsiadującymi gospodarstwami. Insekty powodują stres wśród zwierząt oraz osób obsługujących gospodarstwo. Obsiadują one zwierzęta, a złuszczający się naskórek krów czy koni traktują jako pożywienie. Sytuacja ta jest bardzo stresująca dla zwierząt. Muchy działają drażniąco na zwierzęta, uniemożliwiając im odpoczynek czy swobodne pobieranie paszy.
